MVP!

“And the MVP is: …. !”

MVP, Most Valuable Player, kortweg: meest waardevolle speler, wordt altijd gekozen aan het eind van het reguliere seizoen. Deze prijs heet officieel de “Maurice Podoloff Most Valuable Player Award”. Genoemd naar Maurice Podoloff, de eerste baas van de BAA, een voorloper van de huidige NBA.
De eerste MVP-award werd pas uitgereikt in het seizoen 1955-’56.
Atlanta Hawks-legende Bob Pettit was de allereerste MVP.
Bezoek voor de volledige MVP-lijst basketball-reference.com.

Ook nu weer zal er een MVP gekozen worden.
Al aan het begin van ieder seizoen schrijven journalisten artikelen wie er dit seizoen de kanshebbers zijn. Uiteraard ontbreken de ‘oude’ namen niet: LeBron James, Kobe Bryant, Kevin Durant, Derrick Rose. Zolang de sterren gevrijwaard blijven van blessures, hebben ze allemaal een kans op deze prijs.
In april versterkt de discussie, want dan eindigt het seizoen en komen de Playoffs eraan. En een speler wordt gekozen op basis van zijn prestaties in het reguliere seizoen en niet op die van de Playoffs.

Wie kiest de MVP?
Journalisten uit de VS en Canada mogen de MVP kiezen.
Zij maken een top-5, waarbij de volgende posities de volgende punten krijgen:

#1: 10 punten
#2. 7 punten
#3. 5 punten
#4. 3 punten
#5. 1 punt

Sinds 2010 mogen ook fans wereldwijd hun stem geven: 1 punt per stem.
Uiteraard wint degene met de meeste stemmen.

Controverse
Wie het lijstje bekijkt van spelers die MVP zijn geworden, valt één ding op: de naam van Kobe Bryant komt maar één keer op de lijst voor.
Inderdaad is Kobe Bryant maar één keer tot MVP gekozen, terwijl LeBron James al op 4 MVP’s staat.
De pech van Bryant is, dat hij deel uitmaakte van een Los Angeles Lakers-team met Shaquille O’Neal, die veel meer geliefd was bij de pers dan Bryant.
Een ander nadeel is, dat hij speelde/ speelt in een tijdperk met andere sterren: Allen Iverson (1x), Kevin Garnett (1x), Dirk Nowitzki (1x), Tim Duncan (2x), Shaq dus (1x),Steve Nash (2x) en later LeBron James (4x).
Tenslotte speelt mee, dat Bryant altijd kritiek heeft gekregen over het feit dat hij teveel alleen deed en dat je MVP wordt van het reguliere seizoen. Zijn 5 titels tellen dus niet mee. Wie deze site raadpleegt, zit dat het tegendeel waar is. Toch heeft hij altijd met dat stigma moeten worstelen.Uiteindelijk is hij dan toch in het seizoen 2007-’08 gekozen tot MVP van dat seizoen. Het zou immers een blamage zijn dat een speler van dit caliber nooit MVP is geweest.

Momenteel gaat de race tussen drie personen: Stephen Curry (Golden State Warriors), James Harden (Houston Rockets) en Russell Westbrook (Oklahoma City Thunder). Dit zijn spelers die het hele seizoen bovenmatig hebben gepresteerd.
Uiteraard zal ook LeBron James stemmen krijgen, maar ondanks zijn puike individuele cijfers die fenomenaal zijn, zijn deze toch gestagneerd.

Een korte voorstelling:
1. Stephen Curry
Deze point guard is 27 jaar en heeft 6 jaar NBA-ervaring.
Het beste is hij in driepunters, momenteel schiet hij 43,8% van zijn schoten raak (268 om 612). Hij zal dit jaar zijn NBA-record van meeste pogingen breken. Verder heeft hij ‘court vision’, wat er op neer komt dat hij heel goed het spel leest en andere door zijn acties in staat kan stellen om vrij raak te schieten. Dit maakt hem kandidaat nummer 1: hij maakt zijn teamspelers beter: 7,7 assists per wedstrijd en is goed voor 23,6 punten per wedstrijd.
Zijn ploeg, Golden State, is voor het laatst kampioen geworden in 1974-’75 en heeft met nog 4 wedstrijden te spelen al de meeste overwinningen behaald in hun clubhistorie, wat stond op 59 gewonnen wedstrijden.

2. James Harden
James Harden: de man met de baard.
Dit is een speler die zijn ploeg op sleeptouw neemt. Op elke plek in het veld is hij in staat zijn verdediger af te schudden om een gemakkelijk schot te nemen. Of het nu vanachter de driepuntslijn is, of onder de basket, dat maakt voor hem niet uit: en dat voor 27,7 punten per wedstrijd en een schotgemiddelde van 44,3%.
Minder dan Curry betrekt hij zijn medespelers in het spel: hijzelf is vaak het eindpunt. Toch heeft hij nog nooit in zijn carriëre zoveel assists geven: 6,9 per wedstrijd.
De technisch directeur van Houston is heel erg gecharmeerd van uitgebreide statistische analyses. Hij heeft onderzocht dat de meeste kans tot slagen is vanachter de driepuntslijn of onder de basket. Ik ga hier niet verder op in, maar google maar eens op zijn naam: Daryl Morey.
In ieder geval is het totale team van de Rockets hierop gebaseerd. Zij nemen momenteel de 2e plaats in hun afdeling in, met 10 wedstrijden achter Golden State.

3. Russell Westbrook
Westbrook maakte voorgaande seizoenen deel uit van een Dynamic Duo. Samen met superster Kevin Durant waren ze zeker van een goede plaatsing in de Playoffs en wonnen zeker 50 wedstrijden per seizoen.
Dit seizoen echter, heeft de blessuregolf vooral Oklahoma City te pakken gekregen. Durant kampt met de naweeën van een voetbreuk, Serge Ibaka heeft knieproblemen en ook een paar bankspelers (Nick Collison, Steven Adams) hebben een handvol wedstrijden moeten missen vanwege blessures. Hierdoor moesten onervaren spelers laten zien waarom ook zij waardige NBA-spelers zijn.
Ook Westbrook zelf is uitgeschakeld geweest: eind maart brak hij zijn neus en moest noodgedwongen een aantal wedstrijden met een gezichtsmasker op spelen. Hij heeft dit seizoen door blessures 15 wedstrijden moeten missen.
In ieder geval heeft hij zijn ploeg behoorlijk aan de hand genomen en vecht met de New Orleans Pelicans voor het laatste playoffticket.
Wat Westbrook tot een belangrijke kandidaat voor de MVP-award maakt zijn zijn triple-doubles: dubbele cijfers in doelpunten, assists en rebounds.
De laatste speler vóór Westbrook die meer dan vier keer achter elkaar een triple-double scoorde was niemand minder dan Michael Jordan. Hij deed dat zeven keer achter elkaar en tien keer in elf wedstrijden in maart/ april 1989.
Hoewel Westbrook sindsdien zeven keer een triple-double bij elkaar raapte (11 in totaal), zal hij niet aan het All-Time record van meeste triple-doubles in een seizoen komen: deze staat op naam van Oscar Robertson van de Cincinnati Royals (wat nu de Sacramento Kings zijn). Hij had er in het seizoen 1961-’62 niet minder dan 41.
Westbrook heeft momenteel de volgende scores: 21,0 punten, 7,6 assist en 5,5 rebounds per wedstrijd.

Mijn voorkeur gaat uit naar Stephen Curry. Ik vind namelijk dat een MVP gekozen moet worden, omdat hij zijn team beter maakt. Een team bestaat uit spelers en samen moeten ze voor overwinningen zorgen.
Dit bij elkaar, met uiteraard mooie individuele cijfers, maken Stephen Curry de topkandidaat voor de MVP van dit seizoen.

In mei echter, zullen we het weten: dan wordt bekend gemaakt wie Kevin Durant opvolgt!

Wie heeft jullie voorkeur:

Peter Deseijn

bronnen: http://www.basketball-reference.com, nba.com

Kobe Bryant

Een geweldig artikel van Henry Abbott van ESPN over de Lakers en Kobe Bryant.

http://espn.go.com/espn/feature/story/_/id/11717596/is-kobe-bryant-reason-los-angeles-lakers-downfall

Henry Abbott

truehoop@gmail.com

It’s time for basketball!

Herfstbladeren vallen weer van de bomen. Dat betekent dat we een nieuw seizoen in de NBA gaan krijgen!
Over 3 weken staat het nieuwe seizoen voor de deur. Een hoop veranderingen zijn doorgevoerd door de 30 teams.

Zo zijn bijvoorbeeld de Charlotte Hornets weer terug in de competitie. De voorheen Charlotte Bobcats hebben na een marktonderzoek de naam Hornets ingevoerd. Zo makkelijk lijkt het niet, want de eerste, originele Charlotte Hornets zijn in 2001 verhuisd naar New Orleans om daar door het leven te gaan als de New Orleans Hornets.

Maar omdat de pelikaan het symbool is van de staat Louisiana, hebben ze zich de New Orleans Pelicans laten noemen en zijn ze zo vrij geweest om hun hele (statistieke) geschiedenis van de Hornets in Charlotte over te dragen aan de nieuwbakken Charlotte Hornets.

Andere belangrijke veranderingen zijn toch vooral terug te vinden op de transfermarkt. Pau Gasol verkastte naar Chicago, Ray Allen is ondanks zijn leeftijd (39, red.) nog steeds gewild om zijn driepunters, Lance Stephenson liet de Pacers achter om bij de Hornets aan het werk te gaan, Jeremy Lin naar de Lakers, Chandler Parsons naar de Mavericks in Dallas en Kevin Love naar Cleveland, om maar eens wat namen te noemen.

Maar de belangrijkste transfer is ongetwijfeld die van LeBron James. Hij kondigde op Twitter zijn transfer aan met “It’s time”. Duidend op een thuiskomst naar zijn geboortestreek. Daaropvolgend onderhandelde de Cavaliers met de Minnesota Timberwolves over Kevin Love en wist hem te strikken in ruil van 2 potentiële NBA-sterren in Andrew Wiggins en Anthony Bennett

Wat LeBron James in Miami gelukt is – spelen met een supertrio – lukt in Cleveland nu weer.

Ongewijzigd gebleven zijn San Antonio en Oklahoma City. De verwachting is dat zij in juni uit gaan maken met Cleveland wie zich de nieuwe kampioen van het basketball mag noemen!

The Playoffs

30 ploegen, eerlijk verdeeld over 2 Conferences (de Eastern Conference en de Western Conference). In elke Conference kunnen maar 8 ploegen door naar de Playoffs. Een goede rekenaar weet dan dat er 16 ploegen strijden om de felbegeerde titel “Champion of the Basketball World” en dat er dus 14 ploegen zijn die buiten de boot vallen en zich kunnen opmaken voor de Draft die iedere juni plaats vindt.

Maar ik heb het nu over de Playoffs. Allereerst iets over de opzet. In de NBA gaat het om gewonnen wedstrijden. Wie er na 82 wedstrijden in het reguliere seizoen de meeste overwinningen heeft gehaald, is als eerste geplaatst en heeft het voordeel om de verschillende rondes van de Playoffs met thuisvoordeel te beginnen (er zijn 4 rondes met een best-of-7 principe). De nummer 1 geplaatst speelt tegen de nummer 8, de nummer 2 tegen 7, 3 tegen 6 en 4 tegen 5.

Nu is het in de Eastern Conference eigenlijk al een gelopen race voor wat betreft de ploegen die zich gaan plaatsen. De volgorde zal in de laatste 20 wedstrijden nog veranderen. De Miami Heat staan momenteel stevig op nummer 1, met 8 wedstrijden voorsprong op de New York Knicks.
Met een ‘winning streak’ van 16 wedstrijden (een clubrecord van de Heat), zijn zij ook de favoriet om de titel te prolongeren.

LeBron James, Dwyane Wade en Chris Bosh zijn een supertrio en met het sinds vorig jaar ingevoerde salarisplafond waarschijnlijk ook het laatste supertrio in de NBA. Clubs kunnen het zich niet namelijk niet meer veroorloven om drie supersterren te contracteren. Het salarisplafond staat per team om $58 miljoen dollar. Het gemiddelde salaris per speler ligt op $5,2 miljoen dollar. Per team mogen er maar maximaal 15 spelers onder contract staan en zijn er 12 speelgerechtigd. Bij elke dollar die een club boven het salarisplafond komt moeten ze boete betalen aan de NBA.
Ter vergelijking: in 2002-’03 was het plafond $40,3 miljoen en gemiddelde salaris per speler $4,5 miljoen dollar.

Rijke clubs, zoals de Miami Heat, Los Angeles Lakers, New York Knicks bevinden zich in een grote economie. Marketing en reclameinkomsten kunnen gebruikt worden om deze belastingboete te betalen.
Minder rijke clubs zijn vaak te vinden in relatief kleine steden in de VS, zoals de Minnesota Timberwolves, Oklahoma City Thunder, San Antonio Spurs. Zij hebben minder externe inkomsten. Zij zullen slim moeten zijn met het aankopen en aantrekken van jonge spelers.

Voor de nieuwe CAO van 2012 moest elke dollar boven het plafond als boete betaald worden. Nu is het zo, dat voor elke dollar boven het plafond, tot bijvoorbeeld $5 miljoen boven het plafond, $1,50 dollar betaald moet worden. En als in het volgende jaar de financien weer niet op orde zijn, wordt het zelfs $2,50 bij elke dollar erboven.

Bedrag over salarisplafond – Standaard belasting  – Bij herhaling 
$5 miljoen of minder                                 $1.50                                  $2.50
$5 miljoen tot $10 miljoen                       $1.75                                  $2.75
$10 miljoen tot $15 miljoen                     $2.50                                 $3.50
$15 miljoen tot $20 miljoen                     $3.25                                 $4.25

De belastingboetes kunnen dus hoog oplopen.

Dit alles om ook de rijke ploegen tot bezinning te krijgen zodat zij minder gaan spenderen en slimmer te handelen op de transfermarkt: eerlijke concurrentie!

We kunnen alleen maar voorspellen wat dit gaat opleveren voor de toekomst. Maar wat eigenlijk wel zeker lijkt is dat meer ploegen kans maken op een titel, omdat de sterspelers verdeeld gaan worden over de verschillende teams.

Maar genoeg over het geld.

De Miami Heat staan momenteel op 1 in het Oosten. Tussen de nummer 2 New York Knicks en de nummer 7, Boston Celtics, zit een verschil van 4,5 gewonnen wedstrijden (per 8 maart 2013). De nummer 8 zijn de Milwaukee Bucks. Zij staan 7,5 wedstrijden boven de nummer 9, de Toronto Raptors. Hoewel niets uit te sluiten valt, zullen de Raptors het waarschijnlijk dit jaar niet halen. De Bucks moeten 2,5 wedstrijden winnen om een plaatsje te stijgen.

(De halve wedstrijden klinkt hier vreemd, maar doordat er ploegen zijn die al 62 wedstrijden en sommige 59 zit daar het verschil met halven, PCD)

Welke ploegen zullen er nog een sprong kunnen maken op de ranglijst? Persoonlijk denk ik dat de Chicago Bulls dat kunnen. Ze zijn hun sterspeler Derrick Rose in april 2012 kwijtgeraakt vanwege een zware knieblessure. Hij mag van de heren medici al voluit meetrainen, zijn mentale gesteldheid is nog onvoldoende om volledig zonder angst te spelen. De verwachting is dat Rose in maart nog kan worden toegevoegd aan de selectie.

In het Westen is het een stuk spannender aan de top. Tussen Oklahoma City Thunder en de San Antonio Spurs staan 2,5 gewonnen wedstrijd in het voordeel van de Spurs. Vorige week verloren de Spurs hun spelverdeler Tony Parker met een enkelblessure voor een week of 4. De coach van de Spurs zal dit niet helemaal erg vinden. De Spurs is een team wat bekend staat om zijn (oudere) sterspelers regelmatig te rusten. In november kregen zij een boete opgelegd, omdat zij hun 3 sterspelers al naar huis stuurden om te rusten nog voordat hun roadtrip over was. Dit pikte de NBA niet en legde de club een boete op van maar liefst $250,000 dollar.

Nu pakt de coach, Gregg Popovich, het wat genuanceerder aan door blessures aan te kondigen. Hierdoor zal Parker wat meer tijd krijgen om te herstellen, zodat de Spurs klaar zijn voor de Playoffs.

Het verschil tussen de nummer 7 op de ranglijst en de nummer 11 is ‘maar’ vijf wedstrijden. Nu staan ploegen als de Los Angeles Lakers en de Dallas Mavericks buiten de Playoffs en ‘outsiders’ Utah Jazz en de Houston Rockets op 7 en 8. Er zal een hevige strijd losbarsten om de laatste tickets.
Van al deze ploegen geef ik de Lakers de meeste kans. Ook zij hebben een supertrio in huis: Steve Nash, Dwight Howard en Kobe Bryant. Zoals in mijn eerste blog te lezen was, gaf ik redenen aan waardoor het niet loopt bij de Lakers. Nog steeds zijn er problemen, maar het gaat steeds beter met de ploeg.

De Portland Trail Blazers en de Dallas Mavericks staan op 10 en 11. Zij zullen waarschijnlijk de Playoffs op de tv moeten bekijken.
Zie hier een link met kansen die de clubs hebben op het bereiken van de Playoffs: http://espn.go.com/nba/hollinger/playoffodds

Nu is de kans op een titel voor ploegen die strijden om een Playoffticket klein. De ploeg met het laagste winpercentage met een NBA-titel zijn de Washington Wizards in 1978 (toen heetten ze nog de Washington Bullets, PCD) met een winstpercentage van 53,7% en de Houston Rockets in 1995 met 57,3%.
De Rockets gingen als 6e de Playoffs in vernederden de Orlando Magic met een jonge Shaquille O’Neal met 4-0. De Bullets in 1978 hadden een zwaardere kluif door de SuperSonics te verslaan met 4-3.

Ook is het maar één keer gebeurd dat de nummer 1 verslagen werd door de nummer 8. De Seattle SuperSonics waren topfavoriet. Zij hadden een winstpercentage van 76,8%. Spelers als Shawn Kemp en Gary Payton waren klaar om door te stomen naar de titel. De Nuggets waren de underdog en konden vrijuit spelen; zij hadden niets te verliezen.
In de eerste 2 wedstrijden waren de Sonics de baas. Maar aangekomen in Denver voor wedstrijd 3 en 4 ging het mis. De Nuggets trokken de serie gelijk. De eerste ronde was toen een best-of-5. De allerbeslissende wedstrijd in Seattle werd een prooi voor Dikembe Mutombo en zijn Nuggets.
Dat de Nuggets in de volgende ronde werden uitgeschakeld door Karl Malone en John Stockton van de Utah Jazz weet niemand meer.
Uiteindelijk werden de Houston Rockets voor het eerst in hun clubgeschiedenis kampioen.

Of er in deze versie van de Playoffs verrassingen komen, zullen we zien van april!

Peter Deseijn
pcdeseijn@hotmail.com
@pcdeseijn (Twitter)

Trading Places

Stel je eens voor dat een ploeg als Manchester United besluit om in een andere plaats te voetballen, bijvoorbeeld in Birmingham. De naam verandert dan uiteraard in Birmingham United. Wat een verzet van de fans zal dit opleveren! Sterker nog, ik denk dat de nationale voetbalbond (FA) hier niet akkoord mee zal gaan. Uiteraard een uitzondering daargelaten, zoals is gebeurd met Wimbledon/ MK Dons.

In de NBA ligt dan anders. Van de 30 ploegen die er spelen zijn er 15 ploegen (50%!!!) die hun ontstaansgeschiedenis hebben in een andere stad! En van deze 15 ploegen zijn er weer een paar die zelfs 3x of meer zijn verhuisd.

Kijk maar eens naar de naam van de Los Angeles Lakers. In de buurt van LA zijn geen grote meren te vinden. Wel in de staat Minnesota. En in de stad Minneapolis zijn de Lakers opgericht en hebben ze daar hun eerste grote successen behaald. Spelers als George Mikan, Vern Mikkelsen en Slater Martin zijn kampioen geworden met deze Minneapolis Lakers, geleid door een Hall of Fame-coach in John Kundla. Pas in het seizoen 1960-’61 zijn de Lakers verhuisd naar Los Angeles. In de jaren er na is de term “Showtime” ontstaan.

Ook de Utah Jazz zijn in een andere stad opgericht. Dé stad bij uitstek in de VS die bekend staat om de jazzmuziek is New Orleans. De eerste 5 seizoenen van hun bestaan heeft de club doorgebracht in deze stad, voordat het in het seizoen 1979-’80 ging spelen in Salt Lake City, Utah. De teamnaam nam het mee naar Utah.

Er is zelfs een heel mooi verhaal over de andere ploeg van LA, de Clippers.
In het seizoen 1970-’71 kwamen ze als de Buffalo Braves in de NBA te spelen. Zoals iedere beginnende ploeg verloren ze in hun eerste seizoenen veel wedstrijden. In hun vierde seizoen haalden ze voor het eerst een winstsaldo van 42 wedstrijden en 40 verliespartijen. Ze haalden de Playoffs! Met spelers als Bob McAdoo (Hall of Fame-speler en later kampioen met de Lakers) en Randy Smith was succes voor de komende jaren gegarandeerd! Geleid door ervaren coach Jack Ramsay behaalden ze nog twee keer de Playoffs.

Door tegenslagen als blessures en ,als allerbelangrijkste reden, het achterblijven van bezoekers bleef het succes achter. Met als gevolg dat de club verliezen leed en de huur van het stadion niet meer kon betalen. De toenmalige eigenaar van de Braves wilde het liefst blijven waar ze zaten, maar door de groei van de NBA (er waren toen 22 ploegen in de NBA, nu 30) zagen veel steden hun kans op een team voor de NBA. Zo ook steden als Dallas, San Diego, Miami. Er was zelfs al een akkoord voor de verkoop van de ploeg aan officials uit Dallas, maar zij kregen daar de financiering niet op tijd rond.
De eigenaar van de Boston Celtics wilde het liefst naar de westkust gaan, maar zou hemel en aarde hebben moeten verschuiven om de Celtics daar naar toe te slepen. Dus de eigenaren van de Celtics en Braves zorgden voor een ‘eigenaarsruil’. Zo bleven de Celtics in Boston en verkasten de Buffalo Braves naar San Diego om daar te gaan spelen als de San Diego Clippers. Ook daar bleef het succes weg en na 6 seizoenen verhuisden de Clippers naar downtown Los Angeles.
Wat opvalt is, dat na de verhuizing van de Braves naar de Amerikaanse westkust er een heleboel blessures zijn geweest binnen het team. Er wordt dan ook beweerd dat er een vloek van de indianen rust op de ploeg sinds de verhuizing (Buffalo heeft een rijke geschiedenis met indianen).

Punt is wel, dat na het drie keer behalen van de Playoffs in Buffalo, de ploeg er in de overige jaren maar vijf keer in geslaagd is om de Playoffs te halen.

In het verleden zijn de verhuizingen van de ploegen puur gebaseerd op financiele redenen en het achterblijven van een grote fanbasis. Omdat vaak miljonairs eigenaar zijn van zo’n ploeg en daar Amerika een groot land is, ligt verhuizen er meer voor de hand dan in Europa. Aan het einde van dit bericht zal ik een lijst zetten met de ploegen die in het verleden allemaal verhuisd zijn.

In de jongste geschiedenis heeft er echter een zeer pijnlijke verhuizing plaatsgevonden van een ploeg: de Seattle SuperSonics. De ploeg maakte in het seizoen 1967-’68 haar debuut. Ze bleef 41 jaar in Seattle en was er de grootste sportploeg met een gigantische fanbasis. (De Seattle Mariners, honkbal en Seattle Seahawks, football hebben weinig successen gekend, om van de Seattle Sounders, soccer, maar te zwijgen.)
De ploeg werd in het seizoen 1978-’79 voor het eerst en voor het laatst kampioen. De Sonics hebben altijd bekend gestaan als een ploeg die leuk basketball speelden met spelers als Shawn Kemp en Gary Payton, en in vroeger jaren Fred Brown, Dennis Johnson en Jack Sikma.

In 2001 werd Howard Schultz (oprichter en eigenaar van koffieconcern Starbucks) eigenaar van de SuperSonics. Ze speelden in een klein, maar mooi stadion in downtown Seattle. In die jaren lukte het de Sonics niet om door te dringen naar de top van de NBA. In die tijd werden er ook beslissingen gemaakt over het contracteren van spelers die Schultz veel kritiek opleverden. Hij liet sterspeler Gary Payton weggaan. Naar het stadion werd ook niet omgekeken, ook niet toen andere NBA-clubs hun stadions renoveerden en de NBA zelf al eens had laten ontglippen dat de Sonics wel in een heel klein, ouderwets stadion speelden; het deed Schultz ogenschijnlijk niets.

Toen opeens, in de zomer van 2006, verkocht Schultz de club plotseling aan Clay Bennet en zijn maten, olie-magnaten uit Oklahoma. Naar buiten toe hebben ze altijd gezegd dat ze de ploeg het liefst in Seattle wilden houden. Het probleem was alleen het stadion. En terwijl de andere profclubs in Seattle (Seahawks, Mariners) nieuwe stadions kregen, die betaald werden door de belastingbetaler en overheid, lukte het Bennett niet om op deze manier de financiering voor een nieuw stadion rond te krijgen. Hij deed ook weinig moeite en had al sinds de aanschaf van de club één ding voor ogen: de ploeg verhuizen naar zijn thuisstaat, Oklahoma. Hij speelde daarvoor politieke spelletjes met onder andere de toenmalige burgemeester van Seattle.
In 2008 gebeurde dit ook en werden ze omgedoopt tot de Oklahoma City Thunder en hebben ze in 2012 de finales van de NBA gespeeld.
De fans in Seattle bleven met lege handen achter. Nog steeds zijn de fans in Seattle kwaad over wat hen is aangedaan. Er is zelfs een mooie documentaire gemaakt door fans met alle ins-and-outs over het verplaatsen van de Sonics naar Oklahoma.

In 2013 dreigt hetzelfde te gebeuren met de Sacramento Kings. Juist de ploeg in de NBA die het meest is verhuisd. Sinds 1950 uitkomend in de NBA hebben ze de eerste 9 jaar in Rochester gespeeld, zijn ze daarna verhuisd naar Cincinnati om daar 15 jaar te spelen. Vervolgens naar Kansas City, waar ze de eerste drie jaar de thuiswedstrijden deelden met de stad Omaha, voordat ze na 13 seizoen terecht kwamen in Sacramento. Daar speelt de ploeg sinds 1985-’86 zijn wedstrijden.
Al jaren wordt daar geklaagd over het stadion en hebben de flegmatieke eigenaars geprobeerd om een nieuw stadion te laten bouwen, het huidige stadion te renoveren. Maar niets van dat alles is gelukt. Er was in de zomer van 2012 zelfs een akkoord over een te bouwen stadion, maar de eigenaars zelf haalden er op het laatste moment de stekker uit. Er werd zelfs gedreigd met een verhuizing naar Anaheim, dichter in de buurt van Los Angeles. De fans protesteerden hevig.

In januari 2013 werd uiteindelijk een akkoord gesloten. Niet over een te bouwen stadion, maar over de verhuizing van de ploeg naar Seattle. Er is daar een groep mensen opgestaan die ervoor hebben gezorgd dat zij de financiering van een nieuw stadion wél rond krijgen: met vooral eigen financiele middelen. Tot deze groep behoort onder andere Steve Ballmer van Microsoft (want Microsoft kent zijn oorsprong in Seattle) en de belangrijkste man van de groep: Chris Hansen. Hoewel de deal niet 100% akkoord is, lijkt Seattle na 5 jaar weer een team terug te krijgen. Saillant detail is, dat de historie van de Sonics in Seattle terug komt en die van de Sacramento Kings in Sacramento blijven…
Het verschil met de verkoop van de Sonics in 2006 is dat de huidige groep duidelijkheid biedt naar de fans in Sacramento: verhuizing staat vast en is zelfs deel van het akkoord geworden.

Toch zijn met deze toestanden de fans de dupe. Zij zijn het die klappen op moeten vangen. De fans in Seattle zitten nu ook met een dubbel gevoel. Zij weten wat het is om een team te verliezen, maar zijn zielsgelukkig dat ze ‘hun’ SuperSonics terugkrijgen.

Ook ik ben blij dat de SuperSonics terugkomen. Want nu kan het shirt van Gary Payton en Shawn Kemp met pensioen gaan en worden opgehangen in het nieuwe stadion. Naast de kampioensvlag van 1979 en de reeds gepensioneerde shirts van Lenny Wilkens, Fred Brown, Spencer Haywood, Nate McMillan, Jack Sikma en Gus Williams.

Lijst met verhuisde ploegen:
1. Atlanta Hawks (oorsprong: Milwaukee)
2. Brooklyn Nets (oorsprong: New Jersey)
3. Detroit Pistons (oorsprong: Fort Wayne)
4. Golden State Warriors (oorsprong: Philadelhia)
5. Houston Rockets (oorsprong: San Diego)
6. Los Angeles Clippers (oorsprong: Buffalo)
7. Los Angeles Lakers (oorsprong: Minneapolis)
8. Memphis Grizzlies (oorsprong: Vancouver)
9. New Orleans Hornets (oorsprong: Charlotte)
10. Oklahoma City Thunder (oorsprong: Seattle)
11. Philadelphia 76ers (oorsprong: Syracuse)
12. Sacramento Kings (oorsprong: Rochester)
13. San Antonio Spurs (oorsprong: Dallas)
14. Utah Jazz (oorsprong: New Orleans)
15. Washington Wizards (oorsprong: Chicago)

Bronnen:
youtube.com
nba.com
basketball-reference.com
sonicsgate.com
boek: “Buffalo, Home of the Braves” – Tim Wendel; Sun Bear Press (ISBN:

Gaan de Los Angeles Lakers voor de 6e keer in 65 jaar de Playoffs missen?

Dus de Los Angeles Lakers staan op een 10e plek in de Western Conference. Dat houdt in dat ze, mochten de Playoffs vandaag starten, ze deze zouden missen. Voor de eerste keer sinds 2004-2005 en voor de tweede keer in 20 jaar. In 65 jaar hebben ze vijf maal de Playoffs niet gehaald. 

Voor een ploeg met de allure van de Lakers en met Hollywood op de achtergrond is falen voor deze ploeg geen optie. Het staat niet in hun woordenboek. Ze hebben er ook de spelers niet naar om de Playoffs te missen. Dwight Howard, Steve Nash zijn deze zomer aangetrokken, terwijl Pau Gasol, Metta World Peace en Kobe Bryant er al heel wat jaartjes rondlopen en in 2009 en 2010 nog kampioen werden.

Uiteraard zijn er de blessures: Nash, die het begin van het seizoen moest missen, Pau Gasol die weken uitgeschakeld is met een voetblessure, de schouder van Howard die pijnlijk aanvoelt en bankzitter Jordan Hill, die definitief een streep onder dit seizoen moest zetten.

Toch mogen blessures geen excuus zijn in de NBA. Iedere ploeg heeft er mee te maken. Zo zijn momenteel de top 3 van de San Antonio Spurs geblesseerd (Manu Ginobili, Tim Duncan en Tony Parker), maar hebben ze vannacht wel ruim gewonnen van de Chicago Bulls, die – goed presterend – al het hele seizoen voormalig MVP Derrick Rose moeten missen.

Wat is dan het probleem van de Lakers?

Het probleem van de Lakers is, dat ze geen team zijn. Ze willen niet voor elkaar vechten. Op het verdedigende vlak helpen ze elkaar niet. Ze zijn niet bezig met de wedstrijd als geheel, maar teveel met hun eigen taak. Natuurlijk moet je je eigen verdedigende taak uitvoeren, maar als je met je rug naar het spel staat, is het onmogelijk om je teamgenoot te helpen als hij wordt gepasseerd. “Geen makkelijke layups weggeven!” Dat is een gouden regel. Vooral in de Playoffs kan deze regel behoorlijk pijnlijk zijn voor de speler die het aandurft een layup te nemen. Met man en al wordt de toegang tot de basket verijdelt. En de Lakers missen deze bezieling; het voor elkaar werken. Waarschijnlijk verwijten de spelers elkaar dit in de kleedkamer. Er komen steeds geruchten naar buiten dat de spelers elkaar nauwelijks kunnen luchten. Zo zou Bryant het Howard verwijten dat hij “niet tegen pijn kan en maar door moet spelen met zijn schouderblessure.” Gasol was niet blij met zijn rol als bankspeler, waardoor hij openlijk botste met de coach. 

En de Lakers missen deze bezieling. Het voor elkaar werken. In de jaren ervoor was het juist de verdediging die sterk was.

De huidige coach, Mike D’Antoni, staat ook niet bekend om zijn verdedigende kwaliteiten. Wel om zijn aanvallende. En aanvallen, dat gebeurt ook. De Lakers staan op de 6e plek als het gaat om meest gescoorde punten per wedstrijd. Ze staan daar in een mooi rijtje met onder andere de Miami Heat en de Oklahoma City Thunder met 101,8 punten per wedstrijd. 
Kobe Bryant en Dwight Howard scoren hun puntjes dus wel.

Verdedigend staan ze op de 23e plek: ze geven 100,8 punten weg per wedstrijd.

In vergelijking: de San Antonio Spurs – een ploeg die regelmatig één van zijn 3 sterspelers mist of meer – scoort 104,3 per wedstrijd en laat er maar 95,8 door.

Dat is een significant verschil. Ook als je dat zet naast de cijfers van 2009, toen ze dus kampioen werden: ze gaven 99,3 punten weg en scoorden er zelf 106,9. En in 2010: 101,7 om 97,0. En hoewel het vorig jaar iets minder ging (97,3 om 95,9) zat het verdedigend beter in elkaar dan nu. Vorig jaar is een slechte graadmeter, omdat er door een staking weinig voorbereidingstijd was om klaar te stomen voor het nieuwe seizoen met ‘maar’ 66 wedstrijd in plaats van de gebruikelijke 82.

Willen de sterspelers van de Los Angeles Lakers dus de Playoffs niet missen, dan zal de ploeg een meer verdedigende mentaliteit nodig hebben. En verdedigen, daarmee win je wedstrijden.

 

– Peter Deseijn (pcdeseijn@hotmail.com)